Zofii z Mielca Chodkiewiczowej małżonce mej miłej.

Moja najmilsza Zosieńku, moja pociecho serdeczna.

[...] Z pany żołnierzami mamy wielkie niezmiernie trudności, i powątpiewam o zapłacie, choć już jeno piętnastu tysięcy nie dostawa Brzeskim, a Grodzieńskim dziesięć. Na mię odwrót łaski i chęci swej uczynili, widząc żem się z nimi dobrze obszedł. Srebro swoje stołowe przedałem panu Podskarbiemu, którem żołnierzowi płacić ma; a tom uczynił dla nędzy i niedostatku swego: więc i tego niebezpieczeństwa, które na mię się wali. Tu o wydatkach moich, aby mi były wrócone, żadnej nadzieje nie mam: obiecują, ale aż po wielkiej nocy abo na wielkanoc; zaczem, czem tu przyjdzie Czarkowskiemu, Wadarzyńskiemu i Jankowskiemu płacić? Z Polski dotąd nic nie mam, chociam już dwu posłał.

Szaleć mi już przyjdzie: jakoż blisko już tego bo nie sypiam, i tak mam czczą głowę, żebym jeno kieliszków parę wypił wina, to mi się już głowa obraca; zaczem piwo piję, choć żołądkowi nie w smak.

Akt uchwalenia Konstytucji 3 maja stał się tematem wielu obrazów i rycin, dość wspomnieć prace Jana Piotra Norblina czy Aleksandra Orłowskiego. Dzieło Kazimierza Wojniakowskiego powstało na zamówienie Stanisława Małachowskiego, marszałka Sejmu Wielkiego i współtwórcy Konstytucji.

Uroczysta ceremonia odbyła się w Sali Senatu, znajdującej się na pierwszym piętrze Zamku Królewskiego w Warszawie. Zgodnie z przyjętym zwyczajem król zasiadł na tronie pod baldachimem. Naprzeciw monarchy znalazły się fotele ministrów i taboret marszałka sejmu. Po obu stronach tronu ustawiono rząd foteli i krzeseł dla senatorów, w głębi zaś ławy przeznaczone dla posłów. Wokół sali zaimprowizowano galerię, z której tłumnie zgromadzeni widzowie mogli obserwować obrady sejmowe. Każda z osób znajdujących się w Sali Senatu została indywidualnie scharakteryzowana. Tym samym malarz nadał przedstawionej scenie cechy portretu zbiorowego.

Wojniakowski namalował swe dzieło kilkanaście lat po uchwaleniu Konstytucji, gdy dzięki Napoleonowi I odżyły narodowe nadzieje na odzyskanie niepodległości. W aurze oczekiwania na realizację projektów francuskiego cesarza, marszałek Małachowski zamówił obraz upamiętniający dzień triumfu idei nowoczesnego państwa.